Nazaré
- Quincey Holtkamp
- 1 aug
- 3 minuten om te lezen
Bijgewerkt op: 5 aug
Quincey Holtkamp
ze wuift
soms
schreeuwt ze door een steeg
om niet die zwarte stip te worden op het strand

The woman of the dried fish
I.
wanneer je je ogen sluit
wanneer je op het zand ligt
in de verte
gedroogde octopussen en sardienen
uitgestrekt op houten rekken
ooit deinend, week en onbegrensd
nu niets dan een vel gespannen in zon en zout
stille trofeeën van de zee
ze trekt haar zeven rokken naar beneden
als de wind op rukt
voor elke dag één
zeven dagen van de week
zeven golven die over het strand rollen en breken
zeven zonnen die steeds weer met de horizon samenvallen
zeven ochtenden café com leite,
geserveerd door mannen die haar zonen hadden kunnen zijn
tussen toeristen en snelle woorden op zware bassen, gaat het leven gestaag door
zilt haar opgerold in zorgvuldig geknoopte knotten
in haar oren gouden hangers
kakelende companheiras
alsof de zee zelf was binnengelopen,
en even bleef hangen
in de verte barco negro

The children of the seventh wave
II.
ik hang als een meeuw boven de vuurtoren
zie hoe een sluier zilte mist langzaam terugtrekt in het wolkendek
boven op de klif wacht het fort op een nieuw portret aan haar heldenmuur
uit de diepten van de canyon klinken stemmen, gedempt –
een fluisterend koor dat meedrijft op het tij
a sétima onda
a sétima onda
het is de golf waarop het schip zich thuis laat dragen
het is de golf waarvoor golfbrekers vanuit verre kusten worden ingevlogen
grijze novemberdag op de bühne,
tussen immortellen die nog enige kleur brengen,
houdt het publiek haar verrekijkers paraat
in het vizier de schuimwitte schouder van Praia do Norte
een jetski lanceert het surfend hert
door honger gedreven naar het breekpunt
vastbesloten één te worden met de oceaan
als het gewei ondergaat in wit water
gevangen in een tien minuten durende film noir
slikt ze haar wasem in en bidt
Oh,
Nossa Senhora da Nazaré,
protege os nossos filhos do mar

What it looks like beneath a crashing wave
III.
ik loop achter mijn leraar aan de branding in
het pak zuigt zich strak om mijn huid
de lucht perst opwaarts vanaf mijn enkels
mijn adem volgt, stokt, wordt opgestuwd –
een lijf dat langzaam in een ander lijf verdwijnt
ze voelt vandaag kouder aan dan anders
haar golven verward, geen vaste breeklijn,
ze dolen, zoeken, slaan tegen de wind in –
onbestemd, zoals de zee van thuis
hij lacht, zegt het is vandaag uitzonderlijk
hij reikt zijn hand en alles in mij weet
hier woont geen angst, maar iets wat door wil gaan
hij redt mensen van golven die vellen
hij is een filho do mar – een anker in zee
hij zegt ik wil je iets bijzonders tonen
wacht tot de zon het water raakt
keer je naar haar – de golf – en open je ogen
3 2 1
onder water zie ik hoe een golf zich oprolt
een strakgetrokken vel van licht en schaduw
een levende rug
breekt
heb je het gezien?
zongebruinde schubben
ontblote tanden
ogen vol waterlicht
zijn hand omklemt mijn koude palm
3 2 1
de zon valt door het water tot op de bodem
de helderheid is echt
geen zand dat wervelt, niets wat haar nog verhult
aluminium navelstrengen slaan,
als zilveren teugels om haar eigen as
ze vouwt zich open als een adagio van Albinoni
dit is geen les meer, hier wordt niets geleerd
behalve hoe zij spreekt, hoe zij beweegt,
hoe diep mijn lijf kan zinken in haar lijf,
hoe ver ik kom met niets dan
adem mee
até amanhã
Quincey Holtkamp (1994) is schrijver en kunstenaar. Tijdens haar terugkerende residenties aan de Portugese zilverkust maakte zij dit poëtische drieluik dat de essentie oproept van Nazaré – een kustdorp gevormd door haar visserserfgoed en legendarische golven.Klik hier voor haar website.
Beeld: Quincey Holtkamp
Auteursfoto: Nicki Carolin
Comentários