Nazaré

Quincey Holtkamp

ze wuift 

soms 

schreeuwt ze door een steeg 

om niet die zwarte stip te worden op het strand

The woman of the dried fish 

I.

wanneer je je ogen sluit 

wanneer je op het zand ligt 

in de verte 

gedroogde octopussen en sardienen

uitgestrekt op houten rekken

ooit deinend, week en onbegrensd

nu niets dan een vel gespannen in zon en zout 

stille trofeeën van de zee

ze trekt haar zeven rokken naar beneden 

als de wind op rukt 

voor elke dag één 

zeven dagen van de week 

zeven golven die over het strand rollen en breken

zeven zonnen die steeds weer met de horizon samenvallen 

zeven ochtenden café com leite, 

geserveerd door mannen die haar zonen hadden kunnen zijn

tussen toeristen en snelle woorden op zware bassen, gaat het leven gestaag door

zilt haar opgerold in zorgvuldig geknoopte knotten 

in haar oren gouden hangers

kakelende companheiras 

alsof de zee zelf was binnengelopen,

en even bleef hangen

in de verte barco negro 

The children of the seventh wave 

II. 

ik hang als een meeuw boven de vuurtoren 

zie hoe een sluier zilte mist langzaam terugtrekt in het wolkendek 

boven op de klif wacht het fort op een nieuw portret aan haar heldenmuur

uit de diepten van de canyon klinken stemmen, gedempt –

een fluisterend koor dat meedrijft op het tij

a sétima onda 

                                           a sétima onda 

het is de golf waarop het schip zich thuis laat dragen 

het is de golf waarvoor golfbrekers vanuit verre kusten worden ingevlogen 

grijze novemberdag op de bühne,

tussen immortellen die nog enige kleur brengen,

houdt het publiek haar verrekijkers paraat

in het vizier de schuimwitte schouder van Praia do Norte 

een jetski lanceert het surfend hert 

door honger gedreven naar het breekpunt

vastbesloten één te worden met de oceaan

als het gewei ondergaat in wit water 

gevangen in een tien minuten durende film noir

slikt ze haar wasem in en bidt    

Oh, 

Nossa Senhora da Nazaré,

protege os nossos filhos do mar

What it looks like beneath a crashing wave

III.

ik loop achter mijn leraar aan de branding in

het pak zuigt zich strak om mijn huid

de lucht perst opwaarts vanaf mijn enkels

mijn adem volgt, stokt, wordt opgestuwd –

een lijf dat langzaam in een ander lijf verdwijnt

ze voelt vandaag kouder aan dan anders

haar golven verward, geen vaste breeklijn,

ze dolen, zoeken, slaan tegen de wind in –

onbestemd, zoals de zee van thuis

hij lacht, zegt het is vandaag uitzonderlijk

hij reikt zijn hand en alles in mij weet

hier woont geen angst, maar iets wat door wil gaan

hij redt mensen van golven die vellen

hij is een filho do mar – een anker in zee

hij zegt ik wil je iets bijzonders tonen

wacht tot de zon het water raakt

keer je naar haar – de golf – en open je ogen

3       2        1 

onder water zie ik hoe een golf zich oprolt

een strakgetrokken vel van licht en schaduw

een levende rug

breekt

heb je het gezien? 

zongebruinde schubben

ontblote tanden

ogen vol waterlicht

zijn hand omklemt mijn koude palm

3       2        1 

de zon valt door het water tot op de bodem

de helderheid is echt

geen zand dat wervelt, niets wat haar nog verhult

aluminium navelstrengen slaan,

als zilveren teugels om haar eigen as

ze vouwt zich open als een adagio van Albinoni

dit is geen les meer, hier wordt niets geleerd

behalve hoe zij spreekt, hoe zij beweegt,

hoe diep mijn lijf kan zinken in haar lijf,

hoe ver ik kom met niets dan

adem mee

até amanhã

---

Quincey Holtkamp (1994) is schrijver en kunstenaar. Tijdens haar terugkerende residenties aan de Portugese zilverkust maakte zij dit poëtische drieluik dat de essentie oproept van Nazaré – een kustdorp gevormd door haar visserserfgoed en legendarische golven.Klik hier voor haar website.

Beeld: Quincey Holtkamp 

Auteursfoto: Nicki Carolin