Joshua Snijders
Het verhaal van de oceaan
ligt op de bodem
It does crawl on the beach
Bo por mir’e den e skuridat
In de absolute diepte.
Bruutheid. Grofheid. Kwelzucht.
Iemand drijft op het water.
Coördinaten: 10.92N en -35.42W
Hij plaatst een boei, en nog een en nog een en nog een. Met precisie
alsof hij met een stift een lijn tekent op het water.
This be where it happened. Op 11 mei 1757.
Waar doodsangst regeerde en een klein jongetje
op de veertiende dag onderweg
vermoord.
De stem in de branding: Akiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
tin mester di un monumento.
Hiiiiiiiiiiieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeer moet een monument komen.
Een gedenksteen. Voor altijd.
drijvend,
tussen the Motherland
en het land van nazaten.
Tussen Amerika en Alkebulan.
De bonanza van een beloofd land was
ook
lucha bringa lucha bringa
de zoektocht naar macht
het scheuren van kleding en lichamen i famianan
de storm op een woeste zee.
Kwaadaardig handelen om egoïstische wensen
van exponentiële groei te vervullen
Parasitair paraderen en schoppen
tegen universele waardes.
Immoreel zondigen tegen een gebod van liefde
Entiero riba laman.
In de schoot van de zee liggen ze begraven.
Zij die ziek werden.
Zij die rebels waren.
Zij die lucha bringa lucha bringa.
Zij die libertat eisten.
Zij die als lichamelijk zwak werden bestempeld.
Zij die kwetsbaar waren.
Zij die optimistisch waren; terug wilden zwemmen.
Zij die stopten met eten en drinken.
Uit protest. Uit angst. Uit pijn. Uit griep.
Zij die als plastic afval werden behandeld.
Weggegooid door Eldorado.
Pero brasá door di Mami Wata.
Deelplaneet
Ramptoeristen en medestanders
Europeanen, wereldburgers en Nederlanders
Trots oranje wimpel en vlag op wang volksgezang zwarte wimpers
Koning Klomp tekende ’n contract met andere leiders.
Resultaat enerzijds
gevangenis waarbij wij allemaal bewakers
maar ik heb een geheim:
Er is een muis in mijn kamer
misschien een hele familie
die geen huur betaalt
ook geen belasting.
Anderzijds
het doorkruisen highlighten wegstrepen vervagen
geschiedschrijving niemand stelt vragen.
Constant rennend achter zogenaamde feiten
spinnenlongen jakhart luipaardenstamina
en wij wachten nog steeds op een deus ex machina.
Collectieve postmoderne mozes
peace shalom salaam vrede hotep.
Wij, het meervoudig-wij, schimmel en parasiet.
Symptomen van geërfde metalen megalomanie.
Wieeeeee
zegt dat dit van jou is?
Weeeeelk
decreet maakte dit geldig
met bloed op steen en tulp en zwaard
of met artificieel ruilmiddel waar ook ik gebruik van maak?
Ik: signatuur op papier dak boven hoofd.
Ik: kauwtje pikkend op croissantkruimels.
Ik: wolf terug naar waar voorouders waren.
Nee, ik: regenboog slangenvrouw cirkelend om aarde.
Steek
vaandel van verkenners in brand
inheems-vervolgingen, trucnologie, oude tranen
Ze tekenen een lijn
maken een rechthoek
Plotseling zijn ze er al jaren.
Wat als de maan ook puzzelstukjessss
en elk vak
aanvraagprocedures
en elk vak
ietsje andere regels
en elk vak
burgers ander privilege
begin bij de hoeken
en wie weet toont zich opnieuw de eenheid.
Zijn sterren eigendom?
Behoren wolken tot de lucht?
Is de paling deel van de zee?
En ik?
Ik: bruine pelikaan vliegend over je bakstenen muren.
Ik: tijgergarnaal routes bepaald door temperaturen.
Ik: leguaan die geen last heeft van zwarte strepen op de kaart.
Nee, ik: bordeauxboekjes bewijzen mijn bestaan.
Le Dieux Noir
Ik ben een god
Mijn torso is een tropentuin
de rechterlong een rozenstruik
de linkerlong zonnebloem.
Bronzen pilaren dragen de stem
van een waterval.
De zonnestralen kussen mijn kruin
De maan en mijn halo wisselen blikken uit.
Regenboooogen geven me brasa’s
En ik zweef ietsje boven de grond.
Mijn ruggengraat is een gebedssnoer
zeven Nuestro Padres
twaalf Dios te Salve’s
veertien Rezos a Eleggua
Er klimt een mamba tussen mijn ribben omhoog
en de cobra steekt
z’n kop uit boven de iepenbol.
Mijn zolen schieten wortel ter land, ter zee
en in de lucht violetkleurige vingers
zijn ankhs eindes bestaan niet en de dagen zijn
olijfvormig de nachten klotsen in
mijn buik als kamillethee en rum.
Ik ben een god.
Ik droom
wij als Moko Jumbies
door het veld lopend.
Kleurrrrijk en hoofd in de lucht
vuur in ogen
water in handen.
Dat we de zee mogen dragen als kleding
en de wolken als schoenen.
Maar boven al: dat we onze kracht mogen kennen.
Joshua Snijders is een Nederlands-Caribische woordkunstenaar. Hij vraagt zich in zijn afrofuturistische werken onder andere af of we kunnen leren van een koloniaal verleden, gedreven door een kapitalistisch systeem. Of zouden facetten van die geschiedenis zich toch herhalen? In 2021 verscheen zijn debuutbundel Tranen van een Caribiër. In 2022 mocht Snijders mee op het Das Mag Zomerkamp en hij is ook een van de oud-talenten bij de Brabantse talenthub WOLK. Hij is daarnaast medeoprichter en presentator van Podium Sleutelwoord in Leiden.
Beeld: Denise Breevaart
תגובות